ஏதோ உங்ககிட்ட சொல்லனும்னு தோணிச்சு

வழக்கம்போல் மனசில்லாமல் எழுந்து, தயாராகி அலுவலகம் செல்ல காரில் அமரும்போதே மனதில் ஏதோ ஒரு குழப்பம். இரவு கண்ட கனவின் பாதிப்பு. என்ன கனவு என்பது அறவே நினைவில் இல்லை. ஆனால் அதனுடைய பாதிப்பை மனதளவில் உணர முடிந்தது.

நேற்று இரவு உறங்கப்போகும் வரை மனதில் எந்த குழப்பமும் இல்லை. மாறாக உறங்கும்முன் என் மகளிடம் பேசியதும், அவள் கேட்ட கேள்விக்கு பதில் சொல்ல முடியாமல் திணறியதையும் நினைத்து (வாப்பா, தம்பிக்குத்தான் சிலேட்டுல எழுதவே தெரியலையே அப்புறம் ஏன் உம்மா அவனை ஸ்கூலுக்கு அனுப்புது?) புன்முருவலோடுதான் உறங்கப்போனேன்.

விழித்த பிறகு தான் இந்த மனநிலை. அறையில் எதையோ தவற விட்டதைப்போல. மொபைல், பர்ஸ், அதன் உள்ளே அடையாள அட்டை, எல்லாம் சரிபார்த்தேன். சரியாக இருக்கிறது. வேறு என்னவாக இருக்கும், சட்டென்று நினைவில் வராததால் மீண்டும் மாடியேறிச் செல்ல எரிச்சலாக இருந்ததாலும் டிரைவரை வண்டியை எடுக்கச் சொன்னேன்.

நான்கு சிக்னல் தான் கடக்கவேண்டும். காலை நேரத்தில் அதிகம் டிராபிக் இருப்பதால் அலுவலகத்தை அடைய இருபது நிமிடங்கள் எடுக்கும். முதல் சிக்னலில் வண்டியை நிறுத்தியபோது என் கண்கள் அந்த சிறுவனைத் தேடின. இன்று அவனைக் காணவில்லை.

அவன், ஏதோ ஒரு ஆப்ரிக்க நாட்டைச் சேர்ந்தவன் என்பது அவனைப் பார்த்தாலே தெரியும். நல்ல கருத்த நிறத்தில், மிகவும் மெலிந்த தேகத்துடன் அதிக அழுக்குடன் இருப்பான். இரண்டு கைகளும் அவனுக்கு முழங்கை வரை மட்டும்தான். கழுத்தில் மாட்டிய பிளாஸ்டிக் பை, அதில் கொஞ்சம் ஒரு ரியால் நோட்டுக்கள், எப்போதும் முகத்தில் ஒரு சோகம். கொளுத்தும் வெயிலில், சிக்னலில் வண்டிகள் நிற்கும்போது கார் கண்ணாடியை தட்டி காசு கேட்க்கும் அவனை இன்று காணவில்லை. சட்டைப் பாக்கெட்டில் அவனுக்காக எடுத்து வைத்த ரியாலுக்கு இன்று வேலையில்லை. என்னுடைய குஜராத்தி டிரைவரிடம் நான் "எங்க அலிபாய் இன்னைக்கு பையனைக் காணோம்?' என்றேன். "ஒருவேளை இங்கு கலெக்சன் கம்மியா இருந்திருக்கும், வேறு எங்காவது கொண்டுபோய் விட்டிருப்பார்கள்" ரொம்ப சாதரணமாக சொன்னார்.

என்ன பாய் சொல்றீங்க, விட்டுருப்பாங்களா? அப்படின்னா? அப்போது தான் அவர் எனக்கு விளக்கினார். இது ஒரு பெரிய நெட்வொர்க் என்றும், தினமும் இது போன்ற சிறுவர்களை ஒவ்வொரு சிக்னலிலும் காலையில் இறக்கி விடுவதும், மாலையில் அவர்களை வந்து அழைத்துச் செல்வதும் வழமை என்றார். அவர் பலமுறை அதை தானே பார்த்ததாகவும் சொன்னார். அந்த சிறுவனின் உருவம் என் கண் முன்னே வந்து சென்றது. அவன் பிறக்கும் வரை அவள் தாய் அவனை வயிற்றில் சுமந்தபடி என்னென்ன அவஸ்தைகள் அடைந்திருப்பாள். அவளுக்கு இப்போது தெரியுமோ தெரியாதோ அல்லது அவளும் இதில் உடந்தையா, அவனது கைகள் இரண்டும் இயற்கையிலேயே அப்படித்தானா அல்லது நினைக்கவே பயமாக இருந்தது.

ஏற்கனவே உள்ள குழப்பம் போதாதென்று இன்று இதுவேறு என்னைக் குடையத் துவங்கியது.