+2 வாழ்க்கை - மலரும் நினைவுகள். (பகுதி-2)

மலரும் நினைவுகள். (பகுதி-2)

எங்கள் பள்ளியின் சீருடை (வெள்ளை சட்டையும், காப்பி நிற (அதாங்க நம்ம போஸ்ட்மேன் போடுறது) முழுக்கால் சட்டையும்). இந்த நிறம் வேண்டாம் என்று நாங்கள் சொல்லியும் பள்ளி நிர்வாகம் கேட்காததால், வேறு வழியின்றி போடுவோம். வீட்டிலிரிந்து கிளம்பும்போது கைலியுடன் கிளம்புவோம். கால்சட்டை சைக்கிளின் பின்புறம் கேரியரில் இருக்கும். வகுப்பு சென்று தான் பேன்ட் போடுவோம். அவ்ளோ வெக்கம்னா பார்த்துங்களேன்.

வகுப்பு தொடங்கும் முன்னரே எங்கள் அரட்டை தொடங்கும். அது வகுப்பு நடக்கும்போதும் தொடரும். மாணவர்கள் பதினெட்டு பேர் கொண்ட எங்கள் வகுப்பில் மாணவிகள் வெறும் எட்டு பேர்தான் (பெண் சிசுக்கொலையை இங்கு நான் வன்மையாக கண்டிக்கிறேன்). இருந்தாலும் அது எங்களுக்கு ஒரு பெரிய விஷயம் கிடையாது. எங்கள் குழுவே வேறு. நான்கு பேர் (நான், அபுஅப்ஸர், சாதிக், முஜிப்) கொண்ட கல்சரைகள் (நாற்காலி என்ற செல்லபெயரும் எங்களுக்கு உண்டு). எங்களின் அரட்டையில் திரைப்படம்தான் முக்கிய கருவாக இருக்கும். ஒரு திரைப்படட்டைப்பற்றி எல்லாவற்றையும் அலசி, ஆராய்ந்து பேசிக்கொண்டிருப்போம்.

இந்த வகுப்பு, இந்த ஆசிரியர் என்று இல்லை, எல்லா வகுப்பும் எங்களுக்கு ஒன்றுதான். நாங்கள் எந்த ஆசிரியரையும் விட்டுவைக்கவில்லை. பள்ளி தலைமை ஆசிரியரைக் (எங்களுக்கு கணக்கு பாடம் எடுப்பார்) கூட விட்டதில்லை.

எங்களின் விலங்கியல் வகுப்பு தொடங்கினால், எல்லாவற்றையும்விட மிகச்சிறந்த பொழுதுபோக்கு எங்களுக்கு அதுதான். எங்களின் மதிப்பிற்குரிய விலங்கியல் ஆசிரியர் அவர்களுக்கு, அவரை ஐயா என்றால் அறவே பிடிக்காது. அதனால்தான் எங்களுக்கு அதை சொல்வதற்கு மிகவும் பிடிக்கும்.

ஒரு முறை அவர் வகுப்பில் இனப்பெருக்கத்தைப்பற்றி தொடங்க ஆரம்பித்த அடுத்த நொடி குபுக் என்று ஒரு சிரிப்பு சப்தம். பின்னர் அமைதி. அவர் கோபத்துடன் எவைன்யா சிரித்தது என்று கேட்டுவிட்டு மீண்டும் பலகையில் எழுதத்தொடங்க மீண்டும் அதே சிரிப்பு சத்தம். இம்முறை அவரின் கோபம் அதிகரிக்க, அதனால் எங்களின் சிரிப்பும் அதிகரிக்க, ஆரம்பித்த நாங்கள் உள்ளே, மற்ற மாணவர்கள் ஒருவர் பின் ஒருவராக வெளியே. ஆனால் வகுப்பில் சிரிப்பு ஓயவில்லை. இறுதியில் நாற்காலியும் (நாங்கதான்) வகுப்பைவிட்டு வெளியே. வகுப்பை விட்டு வெளியே வந்ததும் மீதம் இருந்தவர்களையும் வெளியே கொண்டு வரணுமே. வெளியில் வந்தும் ஒரே சிரிப்புதான். எங்களைப்பார்த்து மற்றவர்கள் சிரிக்க பதினெட்டில் பதினைந்து வெளியே. இது எங்களின் பள்ளி வாழ்வில் ஒரு மறக்கமுடியாத நிகழ்ச்சி.

(இன்னும் வரும்)