" வேண்டாமே"

ஈவு இரக்கமற்ற, இத்துப்போன நெஞ்சம் படைத்த பிள்ளைகளாலும்,
காலத்தின் தேவையாக, காலத்தின் கட்டாயமாக, காலத்தின் குரலாக
எழும்பிக் கொண்டிருப்பவைதாம் இன்றைய முதியோர் இல்லங்கள்.

"நம் குழந்தைகள், நம் வழியாக வந்தவர்கள். ஆனால் நமக்காக வந்தவர்கள் இல்லை. அவர்களுடைய வாழ்வை வாழ வந்தவர்கள். நம்மை வாழ்விக்க வந்தவர்களில்லை. எதிர்பார்ப்பு இல்லையெனில் ஏமாற்றமும் இல்லை. இதைப் புரிந்து கொண்டால், முதுமையை இரு கரம் நீட்டி வரவேற்கலாம்" என்று தங்களுக்கு தாங்களே ஆறுதல் கூறிக்கொள்ளும் அவல நிலை தான் இன்றைய ஒரு சில பெற்றோர்களின் நிலை.



நீ பிறப்பதற்கு தவமாய் தவமிருந்து
பிறந்ததும் அளவற்ற மகிழ்சியில் திழைத்து
தவழ்ந்தபோது உன்னுடன் தவழ்ந்து
நீ நடைபழகும்போது விரல்தந்து
ஓடியபோது கூடவே ஓடி
பசித்து அழுதபோது பதறி எழுந்து
தூழிக்கு பதிலாக தோள்களை தொட்டிலாக்கி
தொண்டை வரலும்வரை தாலாட்டி
எட்டி உதைத்த கால்களை முத்தமிட்டு
நெஞ்சிலேறி மிதித்து குதித்தபோது
வலித்தும் வலிக்கவில்லை என்று பொய் சொல்லி
நீ நல்ல துணி போட அயராது உழைத்து
கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சேர்த்த பணத்தில்
மச்சி வீடு கட்டி உன்னை மகிழவைத்து
கஸ்டத்தில் இருந்தாலும்.. நீ கேட்ட நேரத்தில் கேட்டததைத்தந்து
உன்படிப்புக்காக குடியிருந்த வீட்டைக் கொடுத்து
நீ படிப்பதை பார்த்து மகிழ்ந்து
திருமணம் என்னும் சடங்கையும் முடித்து
நீ கட்டிய வீட்டில் ஒருமூலையிலாவது வாழலாம்
என்று எண்ணிக்கொண்டு இருக்கையில்
வாஞ்சயுடன் வந்து சொல்கிறாயே
இனி நீங்கள் சந்தோசமாக இருக்கலாம்
முழு சுதந்திரமாய் முதியோர் இல்லத்தில்



மனிதா மரபுகளை மறந்துவிடாதே
மனிதத்தை இழந்து விடாதே



பெற்றோர்கள் முதியவர்களாகிவிட்டால் சீ என்ற ஒரு சொல்லால் சொர்க்கத்தை இழந்துவிடுவோமாம்

இத்தகைய மதிப்புள்ள பெற்றோரை நாம் பேணி காக்கவேண்டாமா. சிந்தித்து பார் செயல்படுத்திப்பார் சொர்க்கத்தை அடைவாய் நிச்சயமாக

மாற்றம் ஒன்று தான் மாறாதது. நாம் விரும்பினாலும், வெறுத்தாலும் எதிர்வரும் காலம் இதைத்தான் செய்யப்போகிறது. ஆனால் நம்மை பெற்றெடுத்தவர்களுடன் இந்த தத்துவம் பிரதிபலிக்க வேண்டாம். வேர்களுக்கு வெந்நீரை ஊற்றிவிட்டு நீ விழுதுகளில் விளைச்சலை எதிர்ப்பார்க்கலாமா?